We rennen als laatste het vliegtuig in

Het is begin april 2017. We vliegen voor de eerste keer tegelijk naar Canada. De vorige twee keren vloog ik steeds later achterop. Om half acht vertrekken we thuis met de auto naar Schiphol. Een half uur eerder dan gepland, omdat we toch klaar zijn. De auto laten we op ons gemak achter bij de valet parking. Valet parking bespaart enorm veel tijd. Je hoeft niet naar de lang parkeren parkeerplaats en weer met de bus terug naar het vliegveld. Die bespaarde tijd blijkt later van ‘levensbelang’.
We vliegen economy en dan moet je op Schiphol zelf inchecken bij zo’n laadpaal. Daarna moet je tegenwoordig ook zelf je koffer beplakken en op een lopende band zetten. Volgens mij duurt dit allemaal veel langer, dan je koffer inleveren aan een balie bij een grondstewardess. Er staat een gigantische rij. Aan mijn koffer hangt een gold card. Een stewardess, die de rij in goede banen leidt, vraagt: ‘Bent u een gold card member?’, waarop ik antwoord: ‘Nee, maar hij wel’. Het gevolg is dat we naar de veel kortere rij voor de business klanten mogen. Daar aangekomen blijkt dat ik niet helemaal goed op de hoogte ben, de gold card is verlopen. We kunnen weer terug en achteraan aansluiten in de lange rij. Wat J. de opmerking ontlokt: ‘Als ze zo doorgaan zal ik ook geen gold card member meer worden.’ Uiteindelijk wordt de rij te lang en moeten we toch nog naar een balie. Daar horen we: boardingtijd 9.55 uur. Het is ondertussen 9.45 uur. Bij de douane opnieuw een enorme rij. ‘Vanaf hier wachttijd 10-15 minuten’, wordt aangegeven. Dat geeft mij de hoop dat we de boarding tijd nog kunnen halen. Het worden vijfentwintig minuten. De medewerkers bij security hebben geen enkel begrip voor mijn onrust. Ik word tot twee keer toe teruggestuurd: ook de hoge schoenen moeten uit en niet door het linker maar door het rechter poortje. Na de rij voor de paspoort controle te hebben overwonnen is het rennen. Ondertussen moet ik aanhoren dat er nog best tijd zou zijn voor een sigaret. Om 10.20 uur komen we aan bij het vliegtuig. We zijn de laatste, die binnen mogen. ‘Rustig maar, jullie hebben het gehaald’ zegt een oudere steward, die de afzetting aan het opruimen is. Als we binnen zijn blijkt dat twee passagiers niet zijn komen opdagen, niet gehaald natuurlijk. Hun koffers moeten van boord gehaald worden. Even rust om onze jas uit te doen, benodigde spulletjes uit de tas te halen, tas op te bergen en ons te installeren, zodat mijn hartslag toch weer redelijk normaal is als we vertrekken. ©