Als we op 19 november de deur uitgaan begint het te sneeuwen. Hoe toepasselijk. We gaan naar de intocht van de Kerstman in Guelph. De Santa Parade. Ik wil een leuke foto maken voor onze kerstkaart. Door toch weer een foutje, we nemen vanaf de universiteit de bus in zuidelijke richting in plaats van in noordelijke richting naar Downtown, missen we de hardloopwedstrijd van Kerstmannen. Een geluk bij een ongeluk, want het is koud, koud. Het is zonde, al die kindjes die langs de route op de stoeprand zitten. Soms in wandelwagentjes of op meegebrachte klapstoeltjes. Vaak onder een dekentje.
Al snel komen als eerste de fundraisers. Kinderen lopen met kartonnen dozen langs het publiek, die daar niet bederfelijke voedingsmiddelen voor de voedselbank in doen.
Voor het eerst dit jaar, las ik in de Guelph Mercury Tribune, wordt de stoet vooraf gegaan door een vertegenwoordiging van de ‘Local Indigenous Community: Métis (mensen van gemengde afkomst van First Nations en Europeanen), Inuit (Eskimo’s) en (Indianen, de) Mohawk. Verder nemen zo ongeveer alle publieke organisaties deel aan de parade. Politie, brandweer, scholen, een golfclub, hondenverenigingen, gehandicapten, een dansschool, etc.. Vaak te voet, soms op een platte wagen. Daarnaast veel fanfares en drumbands, maar ook een doedelzak groep.
Na driekwartier weet ik weer waarom ik niet meer naar de carnavalsoptocht ga als het kwik onder nul is. We nokken. Zonder dat we Santa Claus, die als laatste zal langskomen, hebben gezien. Dus geen foto voor onze kerstkaart. We gaan ons opwarmen in het overdekte winkelcentrum. Daar staat de troon voor Santa al klaar met daarom heen elven. Er begint zich al een rij te vormen met kindjes die Santa een handje, een tekening of een brief willen geven. Er is chocola, koekjes en gesuikerde sinaasappel schijfjes. Hier is het aangenaam. ©
Santa gemist
De intocht van de Kerstman.