Gisteren zijn we op Remembrance Day aangekomen in Guelph. Op 11 van 11 in 1918 eindigde om 11 uur de Eerste Wereld Oorlog. Remenbrance Day is de dag dat de Canadezen de meer dan honderdduizend soldaten eren, die stierven in de beide Wereld Oorlogen en andere gewapende conflicten. Er worden jaarlijks op deze datum door heel Canada herdenkingsdiensten gehouden. En veel mensen, ook in het vliegtuig, dragen een kunststof klaproosje, poppy, op hun rever.
Het was weer een droevige gebeurtenis, die ons een week langer in Nederland hield. Het was de bedoeling om al vorige week maandag hier te arriveren. Dit is de derde keer in de bijna drie jaar dat we veel tijd in Canada doorbrengen, dat vluchten geannuleerd moesten worden, omdat we een dierbare verloren.
Het is schokkend te beseffen van hoeveel mensen we afgelopen drie jaar definitief afscheid hebben moeten nemen. Ik kan zo een lijst van twintig opschrijven. Soms heel dichtbij, zoals vorige week. Soms wat verder weg in familie-, vrienden-, of kennissenkring. Of iemand die in mijn beleving bij het ‘straatbeeld’ in Nederland hoort. Vaak kon in ieder geval één van ons de begrafenis of crematie bijwonen. Soms lukte dat niet. En een enkele keer hoorden we pas veel later dat iemand overleden was. Dat was dan in meer opzichten schokkend. Niet alleen de schrik van het overlijden, maar ook de schok dat het leven in Nederland gewoon doorgaat. Ook als wij er niet zijn. Voor ons lijkt het Nederlandse leven steeds even stil te staan.©