Vandaag regent het in het paradijs, dat maakt het afscheid nemen gemakkelijker. We gaan naar huis. Naar Guelph.
Het paradijs is een erg afgelegen park met vakantiehuisjes en een motel direct aan een groot merengebied: Tornado’s Canadian Resorts. Het heeft een strandje en aanlegsteigers met motorbootjes en kano’s die te huur zijn. Wij verblijven in het motel. Het staat direct aan het meer en vanaf de veranda heb je een prachtig uitzicht. Zie de foto’s. De motelkamers zijn supersimpel maar netjes. De sfeer is erg relaxt en gemoedelijk. Het bereik voor je mobiele telefoon is zeer beperkt en voor wifi moet je naar het hoofdgebouw. Het park wordt gerund door Zwitsers, die recent ‘ik vertrokken’ zijn uit Zwitserland. Ook een aantal personeelsleden zijn Zwitsers die daar voor vier maanden, het seizoen, zijn.
Gisteren had ik een prachtige zonnige verjaardag in een bootje op het meer. J. viste wat en we voeren voor de lunch in een uurtje naar Port Loring, het dichtstbijzijnde piepkleine plaatsje. ’s Avonds was het visavond in het restaurant op het park. Een buffet met gefrituurde vis en heel veel salades waar veel ‘locals’ op afkwamen. Lekker en gezellig.
Vanochtend tijdens het ontbijt op het terras bij het restaurant spotten we nog twee soorten vogels:
- een kolibrietje, een hummingbird, zo klein, dat ik eerst denk een vlinder te zien tussen de geraniums;
- en een roodkeelsiala, een ijsblauw vogeltje met een rode borst, familie van de roodborstlijster, heeft in een nestkastje een nest met kleintjes.
Als we thuis zijn gaan we als afsluiting van het weekje vakantie eten bij The Fat Duck. Er hangt achter de bar een poster met de aankondiging van de ‘HypnOlsen Comedy Hypnosis Show’, die avond op het terras. Simon, de eigenaar van The Fat Duck, zegt na zijn begroeting: ‘When you two have eaten your diner come out to the patio.’ Ik roep heel hard: ‘No!’. Ik hou er niet van de controle te verliezen. Ik begin te twijfelen als ook Natasja/Dominique zegt: ‘Hey guys, you should come and see the show. It could be fun.’ J. gaat eerst polshoogte nemen. Hij geeft aan dat het veilig is. Er wordt alleen gewerkt met vrijwilligers. De hypnotiseur, René Olsen, start met een vijfentwintigtal vrijwilligers. Die voor het publiek op stoelen zitten. René brengt ze onder hypnose. Hij doet niets anders dan op ze inpraten en tikt de vrijwilligers één voor één in slaap. Een aantal hangen helemaal van de wereld tegen elkaar aan. Degene waarbij het niet werkt valt af of stopt zelf. Met de zes die overblijven werkt hij verder. Deze mensen zijn, op de momenten dat René het wil, helemaal in ’trance’. René geeft ze allerlei, soms gênante, opdrachten. De ‘show’ is intrigerend genoeg om twee uur te blijven staan kijken. Zitplaatsen waren er niet meer toen wij besloten alsnog te gaan kijken. ©