Zoals al eerder gezegd Guelph voelt als een dorp. Of beter een verzameling van dorpen. Een klein centrum met daaromheen laagbouw wijken. Er is bijna geen hoogbouw. Wij wonen aan een klein erg rustig pleintje aan de rand van de stad. Op een paar minuten lopen van een bos.
Tot nu toe was het buiten vooral koud en donker. We zien nooit iemand op straat en hebben geen idee wie onze buren zijn. Vandaag is het, begin april, één van de eerste mooie dagen. We stappen aan het eind van de dag naar buiten om iets te gaan eten. Dan worden we gezien door twee buurmannen, die samen op de stoep een biertje zitten te drinken en ondertussen naar de spelende kinderen kijken. We maken kennis en een praatje. Eén van de twee buurmannen zit met zijn voet in het gips. ‘Gebroken met hockey’ vertelt hij. Vanuit mijn Nederlandse kader denk ik: ‘Ik wist niet dat hockey hier populair is.’. Later besef ik dat het ijshockey is. ©