We hebben geen brievenbus in de deur of aan het begin van het tuinpad, maar een postbus in een verzamelpunt aan het begin van de straat. De, door ons verwachte, huisnummers op de bussen ontbreken. Om te ontdekken welke bus van ons is proberen we de sleutel, die we kregen van de huisbaas, in alle bussen.
De postbode blijkt een heftig kauwgom kauwende jonge vrouw in een hoody. Zij rijdt in haar eigen auto met keiharde muziek op. Met één sleutel klapt ze een derde deel van de kast met boxen open om de post te kunnen verdelen.
Twee keer per week krijgen we gratis het dorpssuffertje, de Guelph Mercury Tribune. Deze wordt, heel Amerikaans, op het tuinpad gegooid. Samen met heel veel reclamefolders, op een rolletje bij elkaar gehouden door een elastiekje en als het regent of sneeuwt in een plastic zakje. Ik weet niet, of je van een dorpssuffertje mag spreken in een stad van 120.000 inwoners, maar gek genoeg voelt Guelph als een dorp.
Vandaag, 24 januari 2017, een artikel over afval scheiden:
‘Guelph is losing ground in working towards its goal of diverting 70 per cent of residential waste from landfill by 2021, and so city hall is planning more public education and more enforcement of the city’s waste management this year.’
Zo veel mogelijk afval scheiden is dus net zo actueel als in Nederland. We hebben hier een kleine groene, organische bak, een grote grijze voor rest afval en een nog grotere blauwe voor al het recyclebare afval. Papier, plastic, blikjes, glas, alles door elkaar. Lekker simpel. Deze bakken worden net als in Nederland, afwisselend opgehaald. Er schijnt ook een systeem van statiegeld te zijn, zelfs op wijnflessen en bierblikjes, maar ik heb nog niet ontdekt hoe dat werkt. ©