Tot nu toe heb ik me één keer ‘de vrouw van’ gevoeld. Dat was in de zomer van 2011. J. moest voor een vergadering van twee dagen naar Osaka in Japan. Ik ging mee. We zouden er een rondreis door Japan aan vastknopen. Vanuit Osaka, naar Tokyo, Kochi en Kagoshima. Naar er zuiden. Dat voorjaar vond in het noorden de kernramp in Fukushima, als gevolg van een tsunami, plaats.
Die eerste twee dagen in Japan werd ik door twee jonge redelijk goed Engels sprekende secretaressen van het bedrijf, waar J. vergaderde, mee op stap genomen. Ze lieten me Kyoto met zijn gouden tempel zien. En de havenstad Kobe, waar we een sake (rijstwijn) stokerij bezochten. Ik had een paar hele leuke dagen.
Nu is het mijn beurt. J. vergadert met de Amerikaanse vestiging van datzelfde Japanse bedrijf bij de Niagara watervallen. Niagara ligt halverwege voor beide bedrijven. Ik mag mee. De vrouw van de Japanse directeur komt ook mee. We arriveren tegen de avond bij het hotel, waar de volgende dag wordt vergaderd, en kunnen meteen aan het diner. Tijdens het eten blijkt dat de dames de volgende dag samen zullen doorbrengen. Mijn nieuwe Japanse vriendin wil graag een aantal wineries in Niagara on the Lake bezoeken. We spreken af om elkaar de volgende dag om negen uur in de lobby van het hotel te ontmoeten.
Die ochtend blijkt bij de toeristenbalie van het hotel dat op deze korte termijn een groepswijnexcursie niet meer te boeken is. We kiezen daarom voor een privétoer door ‘Out of Town Lincoln’. We worden bij de toeristenbalie opgehaald door Cory, een aardige man van middelbare leeftijd in een spijkerbroek en polo. Hij laat ons instappen in een hele grote beige auto, een Lincoln natuurlijk. De auto heeft passende beige leren bekleding en de achterbank een middenconsole met voor ons ieder een flesje water. Cory brengt ons naar drie wineries, wijnproeflocaties, rondom omgeven door wijngaarden.
Bijzonder voor deze streek is de ijswijn. Dit is een zoete wijn, die vaak als dessertwijn wordt gedronken. De ijswijn wordt op koelkasttemperatuur gedronken. De druiven voor deze wijn blijven tot na de eerste nachtvorst aan de ranken. Daarna worden ze, vaak ’s nachts, bevroren geplukt. De bevroren druiven bevatten veel suiker. Tijdens het persen wordt het bevroren water verwijderd. Deze speciale behandeling maakt dat ijswijn duur is.
Wineries zijn een complete industrie op zich. Toeristen moeten dik betalen om te mogen proeven of voor een rondleiding. En de wijn die verkocht wordt is dus ook niet echt goedkoop. Wij krijgen van onze chauffeur tegoedbonnen om te kunnen proeven.
Het is een mooie zonnige dag. We zien drie prachtige wineries in een mooie omgeving. We proeven (veel) wijn en bij de laatste locatie doen we een tour, een rondleiding door de wijngaard en wijnkelder. Kortom een leuke dag. Voor mij ook wel vermoeiend. Ik voel me verantwoordelijk voor het slagen van de dag. Mijn Japanse vriendin spreekt bijna geen Engels.
Je gelooft het misschien niet, maar de prijs viel erg mee. Niet veel duurder dan een georganiseerde groepswijntour. ©