Op korte termijn ben ik nu al weer ‘de vrouw van‘. Ik mag (onzichtbaar) voor drie nachten mee naar Muskoka. Een paar honderd kilometer ten noorden van Toronto. Daar waar de Indian Summer op zijn mooist is.
In Muskoka is de jaarlijkse meeting voor het personeel van het bedrijf waar J. werkt. Veel vergaderen, maar ook tijd voor ontspanning, een quiz, een rondje golf of een wandeling. De medewerkers werken verspreid over heel Canada en zien elkaar in sommige gevallen maar één keer per jaar tijdens deze meeting.
Ik ben ‘onzichtbaar’, omdat het niet de bedoeling is dat de aanhang mee komt. Wij doen het toch, omdat ik dan na afloop meteen vanuit Muskoka mee kan naar het vliegveld om naar Nederland te vliegen en J. niet eerst terug naar Guelph hoeft om mij op te halen.
Ik bof enorm. We zitten in een mooi appartement aan de rand van een meer. Vlak bij het zwembad. Het is nog steeds mooi weer, zo’n achttien graden met een zonnetje. Ik zwem dus iedere dag een uurtje, met uitzicht op het meer, tussen de afgevallen blaadjes. De onderhoudsman bied zijn excuus aan, omdat hij het schoonmaken van het zwembad niet kan bijhouden: de blaadjes en dennennaalden blijven vallen.
Aan het eind van dag één, om een uur of vijf, maken we samen een wandeling naar een Look Out in de buurt. Het zou een rondje van drie kilometer door het bos moeten zijn, uitgezet met pijlen. Het is fotogeniek in het bos. We nemen in eerste instantie rustig de tijd. Maar als het donker begint te worden, is het toch nog even spannend als de pijlen twee tegenovergestelde kanten op wijzen en wij geen idee hebben welke kant we opgaan. Als we eindelijk bij de Look Out zijn, volgens mij hebben we dan al meer dan drie kilometer gelopen, nemen we geen tijd om van het uitzicht te genieten. Te bang dat, als we niet opschieten, we in het donker onze weg uit het bos moeten zien te vinden. We halen het. Het is bijna donker als we de bewoonde wereld, het vakantiepark, bereiken.
Verder gebruik ik mijn tijd om in het appartement heerlijk rustig te werken. Ik heb voldoende proviand meegenomen om niet voor iedere maaltijd naar het restaurant te moeten.
Als de collega’s merken dat ik er bij ben, willen ze dat ik mee eet tijdens het diner en er bij ben op de afsluitende feestavond. Een feest in jaren twintig stijl. Met boa’s voor de vrouwen, dat zijn er buiten mij maar vier en hoedjes voor de mannen, ongeveer veertig. Ik dacht altijd dat een gevuld eitje en een prikkertje met een tomaatje typisch Nederlandse hapjes zijn. Die illusie ben ik kwijt. Ook in Canada worden die hapjes gepresenteerd tijdens een feestje. ©