Vanavond, een woensdagavond in november, gaan we een hapje eten bij de Indiër, ‘Spice Roots: An Indian Authenticity’. Bij binnenkomst stelt de serveerster de vraag: ‘Do you want to wait five minutes for a booth?’. Dat doen we, zo’n booth zit toch een stuk gezelliger. Als we zitten en de kaart krijgen, blijkt die zeer uitgebreid. Alleen, niet te lezen zonder leesbril. Dus we kiezen iets op de gok. Afgaande op de koppen boven de gerechten iets met kip en iets vegetarisch. Het is erg lekker en het zijn beschaafde porties.
In oktober aten we bij ‘Cusina, a Mediterranean Bistro’, met Grieks en Italiaans eten en natuurlijk ook burgers. Wij kozen voor Grieks, dat was veel, maar ook prima.
Afgelopen zomer hebben we fish en chips gehaald bij ‘The Golden Fish and Chips’. Bij uitzondering, hier in Canada, waren dit redelijke frites.
En daarnaast eten we natuurlijk bijna iedere vrijdag bij bar annex eetcafé The Fat Duck.
Nu hebben we ieder restaurant hier op het winkelcentrumpje gehad.
Overal is de ambiance een beetje kil, kantine achtig.
Overal heb je, naast tafeltjes, een aantal booths: twee tegenover elkaar staande banken met een erg hoge rugleuning, voor de privacy, met een eettafel ertussen. Deze booths maken het iets gezelliger zitten.
Overal krijg je meteen, nog voor de kaart, (veel) water op tafel. Gratis.
Overal schenken ze frisdrank uit een tap, die lijkt op een benzinepomp slang, met op het handvat tien knopjes, één voor iedere frisdrank.
Over het algemeen is het eten hier in de buurt niet slecht, ook niet duur, voor zo’n veertig euro kan je met tweeën prima een hapje eten en er ook nog één glaasje wijn bij nemen. De wijn komt overigens gewoon uit de fles en je mag altijd kiezen uit een aantal huiswijnen. ©
De Canadese keuken
Uit eten in de buurt.