Het is dezelfde rit als, die we deze zomer naar Midland maakten, maar nu door een prachtig sneeuwlandschap. De eindbestemming is deze keer Blue Mountain, een leuk ‘nep’ ski dorp. Zestig jaar geleden helemaal nieuw gebouwd in ´authentieke´ Oostenrijkse stijl. De Blue Mountains is één bergketen met 32 afdaling naast elkaar. Om de ca. 500 meter één van de vijf stoeltjesliften. Al zigzaggend, naar boven en dan naar beneden tot aan de volgende lift, kun je het hele gebied in een dag door skiën. De goede skiers onder ons in een halve dag. De pistes zijn overzichtelijk, niet te steil of met erg smalle stukken, ze variëren in moeilijkheidsgraad van groen, blauw naar zwart. Ook bij voldoende sneeuw staan de sneeuwkanonnen voortdurend aan. De sneeuw is geweldig, geen ijs, nooit hopen, geen pap.
Na inchecken in een prachtig hotel, in het centrum, gaan we op weg om ski’s te huren. Er blijken op 500 meter van elkaar twee exact gelijke megagrote ‘walk through’ Rentals te zijn. Hier kun je alles huren, skis, schoenen, jassen, broeken, helmen, handschoenen, echt alles. Je checkt in op één van de vele iPads aan de muur. Je voert daar je gegevens in en loopt dan door naar de rij om af te rekenen en evt. schoenen of andere kledingstukken te ontvangen. Daarna loop je verder om je skis te laten aanmeten. De vriendelijke dame die ons helpt om dit proces te doorlopen zegt: ‘I think they are more organized in Europe.’. We helpen haar maar snel uit de droom. Meer georganiseerd dan hier bestaat niet.
In het hotel blijkt het een hele toer om onze skies in een (highschool) locker te krijgen. Tot twee keer toe moeten we hulp vragen aan een tiener. Je moet een complete kluizenkraker zijn om zo´n kastje te openen.
De volgende ochtend op weg. Eerst een skipas kopen, die koop je hier per dag of per avond vanaf 3 pm. Alle afdalingen zijn verlicht. Een dagpas kost 75 dollar. Ook bij het bevestigen van de pas aan onze jas hebben we weer hulp nodig. Je krijgt een haakje voor aan de rits van je jas en daaromheen plak je de stikker, die je skipas is.
Bij de stoeltjeslift staan er vanaf twee tegenovergestelde kanten twee rijen. Een single rij en een rij voor groepen. Op de plek waar de twee keer twee rijen elkaar ontmoeten staat een soort verkeersregelaar. Die geeft aan of de linker- of de rechterrij de rij naar de lift in mag. Bij iedere groep, afhankelijk van het aantal, geeft de verkeersregelaar aan hoeveel mensen mogen aansluiten. ´You’r four, one single right, one left, you’r five, one single left, you’r six, come in, don´t be shy.´
Ik val natuurlijk weer, net als we voor het klaphekje bij de lift staan. De mensen om me heen blijven ook staan om met overeind te helpen. Wat even duurt, mijn skies en stokken steken aan alle kanten van het poortje. Het gevolg drie lege bankjes, de hele efficiënte operatie verpest. Hoe zo onhandig.
De drukte op de piste valt, gezien de rij beneden, erg mee.
Ook de lunch, bij Rusty´s, is efficient geregeld. Bij een vol restaurant krijg je een buzzer. Die gaat af als je aan de beurt bent voor een tafeltje. Na een sigaret waren we aan de beurt.
Het is een prachtige dag om te skiën, goede sneeuw, een beetje motsneeuw, prachtig landschap met bossen en hier en daar een kabbelend beekje. Als je boven op de berg staat heb je een prachtig uitzicht over het dorp met rondom meertjes en in de verte het grote meer, de Georgian Bay.
Terug in het hotel krijgen we onze locker deze keer op eigen kracht open.
´s Avond in de Irish Pub, ook hier weer, net zoals afgelopen zomer, de serveersters in super korte Schotse rokjes met kniekousen.
En als klapstuk van deze dag, net zoals iedere zaterdagavond, een sprookjesachtig vuurwerk. ©