Op 16 januari begint de dag weer vroeg. We vertrekken om zes uur, om op tijd aan de grens met Chili te zijn, zodat de wachttijden niet al te lang zullen zijn. Om een uur of tien arriveren we ergens in de middle of nowhere aan de grensovergang van Argentinië naar Chili, vlak bij het park Torres del Paine. De chauffeurs gaan eerst de bus uit om hun paspoorten te laten controleren door de Argentijnse douaniers. Dan mogen wij onder begeleiding van de chauffeurs het kantoor in om onze paspoorten te laten zien. We krijgen een stempel en mogen Argentinië uit. Dan, na een korte rit in niemandsland, gaan aan de Chileense grens weer eerst de chauffeurs de bus uit voor de paspoortcontrole. Dan mogen wij met tassen en koffers. Onze paspoorten worden gecontroleerd. We krijgen een klein briefje met een verblijfsvergunning, dat we weer moeten inleveren als we het land verlaten. Dan op naar de scanner waar de bagage wordt gecontroleerd. Daar moeten we ook een vooraf in de bus al ingevuld formulier inleveren waarop we verklaren geen fruit, groenten, vlees en melkproducten meenemen. Als alles is gecheckt mogen we Chili in.
In Argentinië is het leven erg goedkoop. Je kunt ‘dineren’ met een paar wijntjes voor tussen de tien en twintig euro. In Chili daarentegen moet je rekenen op zo’n veertig euro per persoon. Voor twee cola, een thee en een biertje ben ik dertienduizend Chileense peso’s kwijt. Dat is ongeveer zeventien euro. En dan ben ik nog zuinig met de fooi, omdat mijn cash geld op is. Voor een grote fles water, om mee te nemen, betalen we een tientje in een restaurant. In Chili is het bijna overal mogelijk om af te rekenen met een creditcard en heb je in tegenstelling tot Argentinië weinig cash nodig. Regelmatig geldpinnen is niet nodig.
Als ervaren ‘wereld’reizigster dacht ik dat het gebruik van mijn pinpas in het buitenland wel in orde zou zijn. Totdat al op het vliegveld van Buenos Aires bleek dat hij het niet deed. En in Argentinië kom je niet ver zonder een pinpas. Ik realiseerde me vrij snel dat ik in Canada altijd mijn credit card gebruik en heb alsnog een tijdelijke dekking voor Zuid-Amerika op mijn pinpas ingesteld. En ook maar meteen de dekking voor Noord-Amerika toegevoegd.
Onderweg naar Chili is het landschap veranderd in een steppe met geel gras waar veel schapen grazen en guanaco’s en nando’s leven. Aan de grens komt de, ook in Chili verplichte, lokale gids aan boord van de bus, die ons meteen een paar prachtige watervallen laat zien tijdens een korte wandeling.
We logeren hier niet in een hotel, maar samen met twee reisgenoten in een (erg) klein houten huisje, tussen de bergen aan de waterkant. Dat heeft ook wel wat en het is gezellig.
De volgende dag bezoeken we Lago Grey. We maken een wandeling rond een schiereiland in het meer met uitzicht op de gletsjer. In het meer drijven grote blokken van de gletsjer afgebroken ijs. Het waait overal in Patagonië, maar hier wel erg hard. We waaien bijna van het wandelpad het water in.
Na een ochtendje paardrijden vertrekken we de volgende dag terug naar El Calafate van waaruit we naar Ushuaia zullen vliegen. Als kers op de Torres del Paine taart zien we tijdens het paardrijden een Patagonische specht, zwart met rode kop en gemiddeld 40 cm hoog. En als de bus het park uit rijdt vliegt er vlak voor mijn raam een condor voorbij. Met een spanwijdte van drie meter, één van de grootste vogels ter wereld. ©
Foto: Wil den Draak