Centennial

Ik wil ten behoeve van de broodnodige beweging gaan zwemmen. Door dat vele werken heb ik het sporten wat versloft. Deze week ben ook weer opnieuw gestart met het sporten met Marloes van Optimavita.
Na wat vooronderzoek op internet blijkt de Centennial Pool het dichtstbijzijnde zwembad. Overdekt. Buitenbaden lijken hier niet te bestaan. Op dinsdag en donderdag ochtend van 10.30 tot 11.30 uur kan je meedoen met aquafit of single lane zwemmen.
Ik ga op de fiets. Met de bus reizen is sinds deze winter nog gecompliceerder geworden. De routebeschrijving met tijdsschema zijn weggehaald bij de haltes. Je bent nu verplicht om thuis op internet je hele reis te plannen. Thuis, omdat internet onderweg me een vermogen kost.
Het is zo’n twintig minuten fietsen. Een gemakkelijk te vinden, maar drukke route. Fietspaden zie je hier nagenoeg niet. Ik blijf op de stoep rijden. Volgens mij is dat hier niet verboden.
Ik ben ruim op tijd. Vandaag wil ik aquafit proberen. Kosten: zeven en een halve dollar, ongeveer net zo duur als bij mijn vaste zwembad in Nederland. Ik ben als eerste in de kleedkamer. Als ik omgekleed ben en de welbekende worsteling met de locker achter de rug heb (in Nederland heb ik dat nu nooit) komen de andere dames binnendruppelen. De gemiddelde leeftijd is tachtig plus en het gemiddelde gewicht honderd kilo plus. Bij één van de dames floept er, als ze haar handdoek uit haar tas trekt, ook een incontinentie luier uit.  Ondanks de grote borden waarop staat dat douchen voorafgaand aan het betreden van het zwembad verplicht is, doet niemand dat. Dus ik sta daar als enige met nat haar. Bij het bad blijkt dat iedereen zijn tas aan de rand zet en daarmee een kwartje en belangrijker zich een gevecht met de locker bespaart. Het water is niet erg koud. Het zwembad is in de lengte in drieën verdeeld. Eén baan voor een instructie wedstrijdzwemmen aan één man, de middelste baan voor het single lane zwemmen, baantjes trekken en de laatste baan voor de aquafit. De juf staat aan de kant en doet de oefeningen voor aan de tien tot vijftien oudere dames in het bad. Het is niet bijster inspannend, terwijl ik erg goed mijn best doe. Na driekwartier is het afgelopen en zwem ik als enige nog een kwartier baantjes. Ondanks alles was het toch lekker. Als ik op het parkeerterrein de andere dames voorbij fiets roepen ze me na: ‘Until next week!’
Op de fiets naar huis ontdekt ik een rustiger route, bijna helemaal door het park.©