Eind december beloofde ik jullie een verslag van onze vakantie in Patagonië. De komende weken, tot dat ik terugkeer naar Canada, zal ik dan ook bloggen over onze belevenissen in Argentinië en Chili.
We vertrokken op 2 januari j.l. vanaf Schiphol naar Rome om daar over te stappen op een vliegtuig naar Buenos Aires. Vanuit Rome is het nog veertien uur vliegen. Dus ook voor onze begrippen echt wel een lange vlucht. Naar Toronto vliegen we zo’n zeven tot acht uur.
Als we eindelijk aankomen verlangt J. naar een sigaret en ik naar een toilet. We zijn daardoor een beetje nerveuzig. Waarschijnlijk is dat een reden voor de douanier, die ons paspoort bestudeert, om zich uit te leven. Hij schreeuwt ons in slecht Engels allerlei vragen toe. Op de vraag wat ons vluchtnummer was kunnen we nog antwoord geven. De instapkaart zit tussen ons paspoort. Maar als hij vraagt naar het hotel waar we heen gaan komen we in de problemen. Geen idee. Voor het eerst van ons leven zijn we met een groep op vakantie. Alles georganiseerd. We worden door de reisleidster ontvangen in de aankomsthal van het vliegveld. Maar met dat antwoord neemt deze man geen genoegen. En als ik wil inloggen op de site van de reisorganisatie om de naam van het hotel op te zoeken wordt hij wantrouwig. Natuurlijk lukt het me op dat moment niet om internetverbinding te krijgen. In het vliegtuig hebben we enkele mogelijke groepsgenoten gespot, dus we vragen toestemming om hen het hotel te vragen. Dit veroorzaakt een enorme woede-uitbarsting. Gelukkig worden we dan gered door een vriendelijke goed Engels sprekende jongedame, waarschijnlijk hoger in rang, die zegt dat we door mogen, omdat er inderdaad meer mensen van dezelfde groep op dat moment door de douane gaan. Nog even een foto maken en een duimafdruk, we krijgen een stempel en zijn binnen. De man geeft ons nog wel het zeer dwingende advies om de volgende keer de naam van het hotel op te schrijven. Op dat moment denk ik niet aan de mogelijkheid van een volgende keer. Eindelijk naar de wc en naar buiten voor een sigaret.
In de aankomsthal van de luchthaven worden we ontvangen door een lokale gids. Onze Nederlandse gids komt ook vanuit Nederland. De lokale gids dirigeert ons nogal paniekerig naar de geldautomaat om Argentijnse peso’s te pinnen. In Argentinië kun je maar voor zo’n honderd euro tegelijk aan peso’s pinnen, met steeds tussen de acht en tien procent aan kosten. Je krijgt dan ongeveer vijfduizend Argentijnse peso’s, vaak in briefjes van honderd. Het lijkt dan of je enorm rijk bent. Een creditcard wordt bijna nooit geaccepteerd, in verband met de sterke inflatie. Euro’s wisselen is ook lang niet overal mogelijk. In de dollars die we meebrachten, op advies van de reisorganisatie, is ze later zelf wel geïnteresseerd.
Als we uiteindelijk bij het hotel aankomen is het halverwege de ochtend en kunnen we onze kamer nog niet in. We laten de koffers achter en krijgen meteen een rondleiding. We lopen naar het Plaza de Mayo. Je weet wel dat plein waar de dwaze moeders nog steeds demonstreren tegen de verdwijningen onder het militaire bewind in de jaren zeventig. Op Plaza de Mayo staat het roze paleis (Casa Rosada) bekend vanuit film en musical over Evita Peron. Daarna zien we het wisselen van de wacht bij het graf van de in 1850 overleden vrijheidsstrijder José San Martin in de Catedral Metropolitana. Op dat moment moet ik weer naar de toilet.
Deze wc heeft geen slot op de deur. Er is geen papier. Gebruikt papier (geen idee waar dat vandaan komt) gaat niet in de pot, maar in een prullenbak zonder deksel naast de pot. Zeep om je handen te wassen ontbreekt ook. Dit blijkt een voorbeeld voor bijna alle wc’s in Argentinië. Een enkele keer is er ook geen water om door te spoelen of handen te wassen. Wonderlijk genoeg lijken de toiletten op het eerste gezicht over het algemeen wel redelijk schoon.
(Acuut) toiletbezoek blijft een steeds terugkerend probleem(pje) tijdens deze vakantie. Met een absoluut dieptepunt tijdens de reis naar Chili. Vanaf dat moment neem ik altijd wc papier mee in mijn handtas. En start ik met het innemen van Norit. Later krijg ik van een gewezen verpleegkundige in de groep Imodium. Onthoud deze, voor als je ooit ook eens zo’n soort reis maakt. Het is een wondermiddel! De laatste dag van de reis ben ik genoodzaakt om zelf een nieuwe voorraad van deze wonderpillen aan te schaffen bij een apotheker die geen Engels spreekt. De dosering van deze pillen is waarschijnlijk (de bijsluiter is in het Spaans) sterker. Ik heb er al terug in Nederland nog dagenlang ‘plezier’ van.
Door mijn toiletbezoek zijn we de groep kwijt en missen we een bezoek aan de kleurrijke wijk La Boca. Geen probleem. We wandelen zelf wat rond en ontdekken een leuk café biljart: Los 3/6 Billares. Met niet één maar wel tien biljarttafels achterin en onder het café waar, veelal oudere, mannen biljart spelen.
Om zes uur, heel vroeg voor Argentijnse begrippen, eten we met de groep. We hebben meteen een goed gevoel: het lijkt een leuke groep. ©