Het is een helse tocht over erg smalle wegen met ontelbare haarspeldbochten en vol met luid toeterend inhalende Italianen. We rijden vanuit het Meer van Lugano de bergen in naar ons hotel in the middle of nowhere, de Alta Valle Intelvi. De Gotthardpas was een eitje vergeleken bij deze tocht. Het is voortdurend billenknijpen voor mij. De volgende dag gaan we aan de andere kant de bergen weer af voor een dagtrip naar het Comomeer. Een iets minder op de zenuwen werkende tocht, maar toch nog steeds spannend voor mij met mijn hoogtevrees. Helemaal beneden wanen we ons ons aan de boulevard van Scheveningen op een zonnige zondag. Geen parkeerplek te vinden. Filerijden op een smalle weg langs het meer met veel tunnels.
Als we de hoop al hebben opgegeven en terug willen gaan naar ons hotel in de bergen vinden we op de valreep toch nog een plekje in het dorp Lenno. We bezoeken daar met een watertaxi de tuin van de Villa del Balbianello uit de late jaren 1700. Een terrastuin tegen de bergen met gesnoeide bomen en een prachtig uitzicht over het Comomeer. Terug naar Lenno varen we niet met de watertaxi om de berg heen, maar lopen we de berg over. Een pittige wandeling. Hier zie je geen kip.
Na twee dagen met zenuwslopende ritten door de bergen, besluiten we een dag ’thuis’ te blijven. ’s Morgens bezoeken we de op tweeënhalve kilometer van het hotel gelegen typisch Italiaanse bergdorpjes, Pellio d’Intelvi links af en Lanzo d’Intelvi rechts af. (Bijna) geen toerist te zien in deze dorpen. ’s Middags golven we op de naast het hotel gelegen baan. Omdat deze baan vrij hoog in de bergen ligt is het er erg groen en relatief koel met mooie doorkijkjes naar de beboste bergen met kleine dorpjes.
Na het sprookjesachtige sterrendiner de vorige avond in het hotel hebben we zin in een ‘gewone’ pizza en lopen ’s avonds naar Lanzo. We eten op een terras met plastic stoeltjes en tafeltjes en dito tafelzeiltjes bij een restaurant vol Italianen. Ook leuk. ©
Lenno 
Villa del Balbianello
Pellio 
op weg naar Lanzo 
op weg naar Lanzo