Afscheid voor een langere periode

Afgelopen periode in Guelph had ik niet zoveel werk mee. Dat is altijd lastig. Ik verveel me nooit, maar ik vind het nog steeds moeilijk om niets (‘nuttigs’) te doen. Toch vliegt de tijd. Ik heb wel eens gelezen, dat de tijd sneller voorbij lijkt te gaan als de dagen op elkaar lijken. Dat is nu in de winter in Canada natuurlijk wel het geval. Buiten een enkel uitstapje bestaan de dagen uit wat werken, lezen, het huis schoonmaken en veel wandelen in de sneeuw. Ik heb alleen wat vluchtige contacten: met de buren, in de supermarkt of The Fat Duck.
Nu ga ik al weer terug naar Nederland. J. blijft nog een weekje. Deze keer blijft hij niet alleen achter. We hebben weer een gast. Geweldig toch dat vrienden de moeite nemen om bij ons in Guelph op bezoek te komen.
Ik vind het fijn dat ik volgende week weer voor werk op pad kan. Om weer als professional mensen te spreken. Werk betekent toch, voor mij althans, een vorm van zingeving, van betekenis zijn.
Ook fijn om straks met familie en vrienden de feestdagen door te brengen.
Toch maakt het afscheid nemen van Guelph, zoals altijd, weer weemoedig. Deze keer is het een afscheid voor een langere periode.
We gaan binnenkort op vakantie. We willen de lange winter in Guelph een beetje breken. Deze keer een echte vakantie, niet zo maar een weekje tussendoor. Een lang gekoesterde droom van mij gaat in vervulling. We gaan naar Patagonië, het nauwelijks bewoonde zuiden van Argentinië en Chili. Waar het nu zomer is. We reizen van Buenos Aires, via onder andere Valdés, Bariloche, Calafate, naar in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika, Ushuaia. We hopen een paar leuke steden te bezoeken, te genieten van de spectaculaire ruige natuur met uitgestrekte pampa’s, gletsjers en watervallen, mooie wandelingen te maken en dieren, zoals pinguïns, zeeleeuwen, walvissen en de lama-achtige, Guanacos, te spotten.
Afgelopen twee jaar heb ik minimaal één keer per week een blog gepost. Ja, het is al weer twee jaar, dat we afwisselend in Canada en Nederland wonen. Als alles gaat zoals gepland, dan hebben we nog één jaar te gaan. Als ik in Patagonië ben, zal ik niet bloggen. Maar niet getreurd. Ik neem mijn blog schriftje mee. Een schriftje waarin ik al mijn avonturen en ideeën noteer. De mooiste foto’s en verhalen zal ik met jullie delen als ik terug ben. ©